Himalayagier

Gyps himalayensis

HIMALAYAGIER

Gyps himalayensis (Hume, 1869)

Taxonomie

Rijk	Stam	Klasse	Orde	Familie	Genus
Animalia	Chordata	Aves	Accipitriformes	Accipitridae	Gyps

	Himalayan griffon		Vautour de l'Himalaya
	Schneegeier		Grifone dell'Himalaya
	Sep himalajski		Grifo himalaio
	Snögam		Buitre del Himalaya
	Himalayagrib		Снежный гриф

Synonym(s):
- Sneeuwgier
- Himalajagier

Status IUCN Redlist

Laatste IUCN publicatie update: 2021

► Eerdere publicaties...
2017 — Near Threatened (NT)
2016 — Near Threatened (NT)
2014 — Near Threatened (NT)
2012 — Least Concern (LC)
2009 — Least Concern (LC)
2008 — Least Concern (LC)
2004 — Least Concern (LC)
2000 — Unknown (LR/LC)
1994 — Unknown (LR/LC)
1988 — Unknown (LR/LC)

Roofvogel informatie

Onder andere trends, afmetingen en gewichten, habitat, uiterlijke kenmerken

Populatie trend van deze soort is stabiel.
Er leven naar schatting 66.000 tot 334.000 volwassen exemplaren in het wild.

Gyps himalayensis heeft geen ondersoorten (monotypisch).

Afmetingen en gewichten:
Lengte : 103 - 110 cm
Spanwijdte : 260 - 310 cm
Gewicht : circa 8000 - 12000 gram

Kenmerken:
De Himalayagier is de grootste van de Gyps-soorten, gemiddeld groter in elke meetmethode dan zijn verwanten, en is misschien wel de grootste en zwaarste vogel in de Himalaya. Het heeft een witte, kale kop en een halskrans van uitstaande, witte veren. De veren over de romp zijn vaal bruin tot beige en contrasteren met de zwarte hand- en armpennen (vliegveren).

De snavel is vaalgeel, de vleugels opvallend lang en de staart opvallend kort. De lichtblauwe gezichtshuid is lichter dan de donkerblauwe bij de Vale gier (Gyps fulvus). De Himalayagier weegt 8 tot 12 kg en heeft een spanwijdte van 260 tot 310 cm. Daarmee is de Himalayagier duidelijk groter dan de Vale gier.

Tijdens de vlucht worden de lange vingers gespreid en zit er een bleke streep op de ondervleugel. De vleugel- en staartveren zijn donker en contrasteren met de bleke dekens en het lichaam, een van de beste methoden om deze soort te onderscheiden van de iets kleinere vale gier. De veren op het lichaam hebben bleke schachtstrepen.

Het verschilt van de gelijkgekleurde Indische gier (Gyps indicus) door een stoutere, robuustere snavel; jongere vogels hebben een bleke snavel en hebben de neiging om buffy-witte strepen op de scapuliers en vleugeldeksels te hebben die contrasteren met donkerbruine onderdelen. Het is qua grootte vergelijkbaar met de Monniksgier (Aegypius monachus), die meestal een iets kortere totale lengte heeft, maar meer kan wegen dan de Himalayagier.

Vlucht:
De Himalayagier zit op rotsen, favoriete plekken met witte vlekken van regelmatige ontlasting. Ze hebben de neiging om niet onder een hoogte van 1.215 meter boven zeeniveau te komen. Ze zweven op de thermiek en zijn niet in staat om aanhoudend te fladderen in de vlucht.

Habitat:
De himalayagier leeft in de hooggebergten van Centraal-Azië: de Himalaya en Karakoram van het noorden van Pakistan tot het westen van China, de Pamir, de Tiensjan en mogelijk de Altaj. Leeft tussen de 1200 en 6000 m hoogte.

Geluid:
Deze gier maakt een ratelend geluid bij het afdalen op een karkas en kan grommen of sissen bij rustplaatsen of bij het voeden met aas. Tijdens het voeden kunnen individuen kakelende geluiden maken om hun voedsel te verdedigen tegen andere gieren of zelfs om ze te berispen. Klik hier voor afspelen geluidsfragment (© Ding Li Yong).

Voedsel:
De himalayagier is een aaseter. De dieren brengen een groot deel van de dag in de lucht op zoek naar voedsel, waarbij ze aangetrokken worden door de aanwezigheid van kraaien en lammergieren. Meestal zijn ze daarom niet de eerste aaseters die bij een karkas arriveren. Hoewel de himalayagier agressief zijn concurrenten te lijf kan gaan, moet hij soms sterkere dieren, zoals wolven en monniksgieren voor laten gaan. In het noorden van India kan de himalayagier samen met de vale gier of de Indische gier (Gyps indicus) aan hetzelfde kadaver eten.

Voortplanting:
Net als de vale gier begint de himalayagier vroeg in het jaar te broeden. Het enige ei wordt soms al in december gelegd, omdat beide soorten relatief noordelijke breedtegraden bewonen en de tijd voor het grootbrengen van jongen beperkt is door het vroege begin van de winter. Afhankelijk van het klimaat van het bewoonde gebied kan het leggen van eieren ook later plaatsvinden, maar uiterlijk in mei.

Himalayagieren broeden in kleine kolonies op rotsachtige kliffen op een hoogte van 1200 m tot 4250 meter boven zeeniveau. De juveniele vogel heeft tussen de zes en acht maanden nodig vanaf het leggen van eieren totdat hij het nest verlaat.

Overige:
Himalayagieren zijn gevoelig voor toxiciteit veroorzaakt door diclofenac, een medicijn waarvan de residuen in kadavers van huisdieren hebben geleid tot een snelle afname van populaties van andere gieren in Azië. De populaties vale gieren in de Himalaya hebben echter geen tekenen van snelle achteruitgang laten zien, hoewel in sommige delen van het verspreidingsgebied in Nepal een afname van broedende vogels is geconstateerd.

Voorkomen in de wereld

Aanwezig (inheems) - Extant (resident):
Afganistan; Bhutan; China; Indië; Kazachstan; Kirgizië; Mongolië; Nepal; Pakistan; Tadzjikistan; Oezbekistan

Aanwezig (geen broedgebied) - Extant (non-breeding):
Bangladesh; Cambodja; Birma; Thailand

Aanwezig & Migrerend - Extant & Vagrant:
Verenigde Arabische Emiraten

Aanwezig & oorsprong onzeker - Extant & Origin Uncertain:
Maleisië; Singapore

FOTOGALERIE

Himalayagier - Gyps himalayensis

❮ ❯

INGEZONDEN FOTO'S

Filter:

© Imran Shah - 21 oktober 2021
Locatie: Pidakkesh, Northern Areas, Pakistan
Camera: Canon EOS 7D Mark II
Lens: TAMRON SP 150-600mm F/5-6.3 Di VC USD G2 A022