Prairievalk

Falco mexicanus

PRAIRIEVALK

Falco mexicanus (Schlegel, 1850)

Taxonomie

Rijk	Stam	Klasse	Orde	Familie	Genus
Animalia	Chordata	Aves	Falconiformes	Falconidae	Falco

	Prairie Falcon		Faucon des prairies
	Präriefalke		Falco della prateria
	Sokól preriowy		Falcão das pradarias
	Präriefalk		Halcón Mejicano
	Præriefalk		Мексиканский сокол

Synonym(s):
-

Status IUCN Redlist

Laatste IUCN publicatie update: 2016

► Eerdere publicaties...
2012 — Least Concern (LC)
2009 — Least Concern (LC)
2008 — Least Concern (LC)
2004 — Least Concern (LC)
2000 — Unknown (LR/LC)
1994 — Unknown (LR/LC)
1988 — Unknown (LR/LC)

Roofvogel informatie

Onder andere trends, afmetingen en gewichten, habitat, uiterlijke kenmerken

De populatie trend van deze soort neemt toe.

Falco mexicanus heeft geen ondersoorten (monotypisch).

Afmetingen en gewichten:
Lengte : circa 40 cm
Spanwijdte : 90 - 113 cm
Gewicht : circa 720 gram

Kenmerken:
Het verenkleed van de prairievalk is warm grijsbruin (soms "zand" genoemd) boven en bleek met min of meer donkere vlekken onderaan. Het donkerste deel van de bovenkant zijn de primaire vleugelveren; de lichtste is de stuit en de staart, vooral de buitenste staartveren. De kop heeft een "snor" -teken zoals bij een slechtvalk, maar dan smaller, en een witte lijn over het oog. Opvallend is dat de oksel en onderdekveren zwart zijn, behalve langs de voorrand van de vleugel.

Vlucht:
Deskundigen kunnen een verre prairievalk scheiden van een slechtvalk (over het algemeen de enige vergelijkbare soort in zijn bereik) door zijn vorm en vluchtstijl. De prairievalk heeft een langere staart in verhouding tot zijn grootte; een meer buisvormig, minder gedrongen lichaam; en het vleugelgewricht is verder van het lichaam verwijderd. Zijn vleugelslagen worden beschreven als sterk en oppervlakkig, net als die van de slechtvalk en hebben dezelfde snelle cadans, maar zijn stijver en mechanischer.

Habitat:
De natuurlijke habitat van de prairievalk is open land, vooral droog, in de zomer van de toendra tot de prairie en zelfs woestijn. In de winter is het wijdverbreid, variërend tot lage woestijnen en af en toe tot steden.

Geluid:
De roepe wordt meestal in de buurt van het nest gehoord. Deze worden beschreven als een herhealend kree kree kree..., kik kik kik... Ze zijn vergelijkbaar met de slechtvalk, maar dan hoger.

Voedsel:
De prairievalk eet voornamelijk kleine zoogdieren en kleine tot middelgrote vogels die tijdens de vlucht worden gevangen. Hoewel hij als opportunistisch roofdier af en toe grotere vogels zal slaan, zoals ganzen. Over het algemeen zijn de prooien 150 gram of minder, een gewicht dat zelfs de kleinere tiercel (mannetje) over grote afstanden, terug naar het nest, kan dragen. De meeste prooien zijn dus 30% of minder van het gewicht van de tiercel, wat een veel voorkomende prooidierfractie is bij talloze soorten valken waar de mannetjes het grootste deel van de jacht tijdens het broedseizoen doen.

Over kortere afstanden hebben natuurbiologen echter gedocumenteerd dat prairievalkjes tot ongeveer 60-70% van hun lichaamsgewicht dragen. Gemeenschappelijke prooien voor prairievalken zijn eekhoorns, grondeekhoorns, prairiehonden, chipmunks, gophers en konijnen van verschillende soorten. Reptielen worden soms ook meegenomen. Onder vogels vallen gewoonlijk mussen, spreeuwen, grackles, duiven, kwartels, weidekleeuweriken, duiven, meerkoeten, wintertaling en wilde eenden - vrijwel elke vogel tot ongeveer de grootte van de valk en soms aanzienlijk groter. De noodzaak om hun jongen te voeden, concentreert hen echter op prooien die ze tijdens het broedseizoen kunnen dragen, en het reproductieve succes van de prairievalk hangt af van de beschikbaarheid van dergelijke kleinere prooien.

Voortplanting:
Deze soort nestelt op rotswanden, dus broedende volwassenen zijn lokaal tijdens het broedseizoen. Het legsel heeft gemiddeld vier eieren, die roze zijn met bruine, roodbruine en paarsachtige stippen. Als onderdeel van hun aanpassing aan warmer woestijnklimaten met een lagere luchtvochtigheid, zijn de eieren van de prairievalk minder poreus en houden ze beter water vast dan die van hun slechtvalkneven, wat onder deze omstandigheden tot een hoger broedpercentage leidt. De incubatietijd is 31 dagen, te beginnen met het op een na laatste of laatste gelegde ei. Incubatie wordt intenser nadat later eieren zijn gelegd, enigszins gelijkmatige uitkomsttijden.

Overige:
Vanwege het grote verspreidingsgebied en de schijnbaar toenemende populatie van deze soort, is deze door de IUCN geclassificeerd als de minste zorg. Het heeft echter enkele lokale achteruitgang ervaren in Texas, Californië en Alberta, aangezien graslanden zijn ontwikkeld voor landbouw, steden en ander menselijk gebruik. Een dergelijke achteruitgang kan ertoe leiden dat vogels geen partner of geschikte habitat kunnen vinden.

Voorkomen in de wereld

Aanwezig (broedgebied) - Extant (breeding):
Canada; Verenigde Staten

Aanwezig (inheems) - Extant (resident):
Mexico

FOTOGALERIE

Prairievalk - Falco mexicanus

❮ ❯

INGEZONDEN FOTO'S

Filter: